Του Νίκου Ηγουμενίδη*
Μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας σήμερα, κάτω από το βάρος των δύσκολων συνθηκών και συγκυριών, παρουσιάζει την ανάγκη να δρέπει τον χαρακτηρισμό του αριστερού. Η διεκδίκηση του προσδιορισμού, αφορά το σύνολο των συντρόφων μας, με την ευρύτερη έννοια του όρου, που αυτοπροσδιορίζονται από δημοκράτες μέχρι κομμουνιστές.
Τα πράγματα θα ήταν κατά πολύ διαφορετικά, εάν εξέλειπαν όλοι αυτοί οι προσδιορισμοί που καθορίζουν σημαντικά τις διαπροσωπικές μας σχέσεις, εάν μπορούσαμε να καταλάβουμε πως δεν είναι ο τίτλος που τιμάει τον άνθρωπο αλλά ο άνθρωπος που τιμάει τον τίτλο.
Δυστυχώς όμως, οι παροικούντες στον χώρο της Αριστεράς όλα αυτά τα χρόνια βιώνουμε μια άλλη τραγική πραγματικότητα που μας στοιχειώνει και θα συνεχίσει να μας στοιχειώνει για πολλά ακόμη χρόνια. Η όποια πιθανότητα συμπόρευσης παρά τις διαφωνίες, που σε πολλές περιπτώσεις μπορεί να είναι σημαντικές, δεν επιτυγχάνεται στον βωμό της παράδοξης πραγματικότητας που διακατέχει χρόνια τον χώρο.
Στην Αριστερά, και σήμερα, η αντιμετώπιση της πραγματικότητας έχει τις βάσεις της στις αμαρτίες του παρελθόντος. “Ιδεολογικά αμόλυντοι” και “ιδεολογικά μολυσμένοι”. Νικητές και ηττημένοι. Με τους όποιους “νικητές” να νομίζουν πως μπορούν να αναγορευτούν σε “ιερές αγελάδες” του χώρου, ελπίζοντας πως θα διαχειριστούν τις τύχες των ηττημένων σαν να ήταν ο σανός τους. Με τους “ιδεολογικά αμόλυντους” να μην ξέρουν πως θα είναι τα πράγματα όταν “θα γυρίσει ο τροχός”.Πόσοι άνθρωποι πέρασαν από τις γραμμές της Αριστεράς και λοιδορήθηκαν, απομονώθηκαν με ύφος έσχατης περιφρόνησης για τις θέσεις και τις απόψεις τους. Αυτή είναι η κατάσταση για την Αριστερά σήμερα και πάντα.
Εδώ ξεχωρίζουμε, όλους εκείνους που αποτελούν τις τιμητικές εξαιρέσεις, που γι΄αυτούς αποτελεί μέγιστη αποστολή. Μια αποστολή ζωής με μοναδικό στόχο την προσδοκία και την προσμονή για καλύτερες μέρες. Κατάκτησαν αυτή την ξεχωριστή θέση με κόπο, μόχθο, ιδρώτα και το κυριότερο,με ευθύνη για το ταξίδι αλλά και για την κάθε στάση του. Γνωρίζουν (και αναγνωρίζουμε) πως αυτή η στάση ζωής, αποτελεί δική τους κατάκτηση και νίκη σε όλα τα επίπεδα.Σεβόμενοι την ιστορία και την γενικότερη στάση τους, δεν θα μπορούσαμε να τους παραβλέψουμε.
Η Αριστερά θα μπορούσε(πιθανώς) να κατανοήσει το νόημα των καιρών και να κινηθεί στην βάση ενός ελάχιστου προγραμματικού μοντέλου που θα μπορούσε να δώσει τις όποιες λύσεις.Μπορεί και θα μπορούσε να γίνει ακόμη πειστικότερη με ένα απλό, μεστό και ουσιαστικό πολιτικό λόγο που θα δίνει την εικόνα πολιτικής δύναμης με προοπτική χωρίς να θυμίζει παρωχημένη συνθήκη του χτες, χωρίς πρόταση και προοπτική.
Η προσέγγιση στα πεπραγμένα μας, με όλες τούτες τις παραπάνω σκέψεις αυτοκριτικής, πρέπει να γίνει “εν κινήσει”, ταυτόχρονα με τον σχεδιασμό όλων των μαχών που έχουμε μπροστά μας. Δεν είμαστε “πεφταστέρι” στην πολιτική σκηνή της χώρας μας. Η Αριστερά ήταν, είναι και θα παραμείνει παρούσα, στην πρώτη γραμμή των λαϊκών αγώνων! Ερχόμαστε από μακριά και τραβάμε ακόμα μακρύτερα! Είμαστε υποχρεωμένοι να ανατρέψουμε τους τελευταίους αρνητικούς συσχετισμούς, και θα τους ανατρέψουμε!
Τα προβλήματα της καθημερινότητας είναι παρόντα! Έρχονται στο προσκήνιο με εκρηκτικό τρόπο. Η αντίδραση των μαχόμενων δυνάμεων της κοινωνίας, θα μετατρέψει σε “σκόνη και θρύψαλα” κάθε μικροκομματική αυταπάτη, από αυτούς που μιλάνε για ισχυρή κυβέρνηση στηριγμένη σε εκλογικό νόμο νόθευσης της λαϊκής θέλησης και μάλιστα μεχρονικό βάθος τετραετίας, μέχρι αυτούς που ονειρεύονται να γίνουν «ΣΥΡΙΖΑ, στη θέση του ΣΥΡΙΖΑ».
Ζούμε σε μια κατάσταση, που ασταθής όπως είναι, δεν μπορεί να κρατήσει για πολύ. Στους κοινωνικούς αγώνες που έρχονται θα μπουν οι βάσεις για τη Νέα Ελλάδα. Η καθημερινότητα, τα αδιέξοδα, τα προβλήματα, απαιτούν επιτακτικά λύση.
Τα ερωτήματα, αμείλικτα, απαιτούν ΑΠΑΝΤΗΣΗ. Η Αριστερά θα μπορέσει να ηγηθεί σε αυτήν την πορεία; Θα είμαστε έτοιμοι; ΠΡΕΠΕΙ!!!
*Ο Νίκος Ηγουμενίδης είναι υποψήφιος Βουλευτής Ηρακλείου, ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία
